Uj talu pokharen gone tevatap mi areq

Erkar jamanak e chem grum, voch te nra hamar vor vochinch chi eghel grelu, ayl erevi djvaracel em artahaytel mtqers gravor.

Bayc aysor urish e, aynqan vhatvac, husahatvac ev jghaynacac em, vor chem karogh mejs pahel.Zarmanalin ayn e, vor mardik irenc erekhaneri hamar erbemn ameninch anum en, nuynisk patrast en kyanqy tal, bayc erbemn el 'spanum en'tevatap anelov.

Misht uzecel em bjishk darnal, bayc chem yndunvel, vorovhetev cnoghners dem ein ktrakanapes ev ayd isk patjarov yntreci yst is mot mi ban-hogebanutyun. Chem karogh asel, vor zzvelov em sovorel, bayc ayn cher inch uzum ei ev pntrtuqneri mej ei.Heto skseci zbaghvel motavorapes ayn amenov inch uzum ei, heto haskaca, vor shat qich e ev katarelagorcvelu hamar petq e usums sharunakem. Erkar pntrtuqneric heto haskaca vor yndunvelov Amerikyan hamalsaran-hanrain aroghjutyun bajin, kirakanacnem ayn ameni mi masy, inch misht erazel em.

Bnuytovs mi qich voch hamardzak mard em ev karogh e vorosh jamanak petq lini indz hamar, vor sksem arajin qayler anel. Aysor verjiverjo vorosheci gnal AUA ameninch hstak patkeracnelu hamar.Handipumic heto poqr inch mtahogvac bayc ujegh ev hamardzak veradardza tun urakh patmelov qayleris masin, bayc pataskhan horics lseci, vor aynqan khelq chunem vor handznem qnnutyunnery ev inchis e petq yndunvel henc yntracs bajiny.Viravoranqneric heto artasvelov mta senyaks.Hima menak mi ban em uzum gone et khosqeric heto eli chhandznvem ev sharunakem ayn amenn inch planavorel em.

Նենց տպավորությունա, որ սաղս նույն մամայից ենք ծնվել

Ինչու են միշտ հայ կանայք մտածում իրենց մասին ամենավերջում: Ասենք մտածում են ամուսնու, երեխաների,թոռների,ծոռների,կոռների, հարևանների, հարևանների երեխաների, սկեսուրի սկեսրայրի,տալերի, բոմժերի, և բոլորի մասին, հա ու մեկել եթե վերջում տեղա մնում ձեռի հետ ոտի վրա մեկ-մեկ իրենց մասին: Ու ամենավատը նա է, որ բոլորս արդեն սովորել ենք դրան,որ եթե հանկարծակի մաման աշխատավարձա ստանում ու ամբողջից հինգ տոկոս իր վրա է ծախսում միանգամից մտածում ենք վայ ինչ էգոիստ մամա ունենք, կամ որ ճաշը պատրաստում է ու խնդրում է, որ տան անդամներից ինչ-որ մեկն անջատի գազը ահավոր նյարդայնանում ենք,կամ որ տան մեջ մեր սեփական իրերից մի բան է կորում միանգամից կարգադրում ենք մամաներին, որ գտնեն տան մեր ձեռքը:
Մեր խեղճ մամաները սովոր չեն նույնիսկ իրենց առողջությանը վտանգ սպառնող ժամանակ մտահոգվեն իրենց մասին: Վերջերս մամայիս մոտ հիվանդություն է հայտնաբերվել, որը ենթակա է շտապ վիրահատման, հա չմոռանամ նշեմ, որ մամաս բժիշկ է մասնագիտությամբ և այս ամենը շատ լավ գիտակցում է, բայց չի համաձայնվում վիրահատմանը: Սկզբում պատճառ էր բռնում,որ դե փող չունենք դրա ժամանակը չի, երբ փողի ձեռքբերման հարյուրավոր ուղիներ ցույց տվեցի նրան,սկսեց ուրիշ պատճառներ փնտրել: Մամաս աաջին հերթին ոչ թե բժիշկա այլ կին, ում չեն սովորեցրել , որ պետք է առաջին հերթին ինքդ քո մասին հոգ տանես և դա բոլորովին էգոիստական մոտեցում չէ, այլ սովորական բնական երևույթ:
Չնայած շատ դժվար կլինի, բայց ես կաշխատեմ քո պես չլինել Մամ ջան, որ իմ աղջկան ապացուցեմ, որ ինքն արժանի է առողջ և երջանիկ կյանքի:

Չ'ՀԱՆԳԻՍՏ Հայաստանում

Փաստորեն ստացվում է այնպես, որ հանգիստը Հայաստանում դա բավականին մեեեեծ հաճույք է: Դե այսինքն նայած, թե ինչն ենք համարում հանգիստ: Օրինակ, եթե մարդիկ հանգիստ են համարում տանը փափուկ ասած ոչ այդքան էլ հետաքրքիր հեռուստահաղորդումներ նայելով, ուրեմն հայ ազգի 90 տոկոսը, առավել ևս տղամարդիկ ամբողջ տարին անց են կացնում հանգստի գրկում: Բայց եթե փոքր-ինչ ուզում ես տարբերվել քո հանգստի պայմանները փոխելով, ապա ասեմ դժվար ընթացք է:

Շուտով մոտենալու է սեպտեմբերի 1-ը և բոլորը պետք է հարցնեն հը լավ հանգստացար: Դե ես էլ պետք է մեղմ ժպտամ ու պատասխանեմ ահա, շատ: Այս քանի օրը հետաքրքվում եմ տարբեր աղբյուրներից, թե ինչ կարող եմ կազմակերպել արձակուրդիս 2 շաբաթները: Եվ պարզվում է, որ գրեթե ոչինչ, եթե չունեմ կլորիկ գումար: Նույնիսկ մեկօրյա հանգստի համար պետք է ունենաս մոտ 10000 դրամ, օրինակ եթե ուզում ես այցելել լողավազան, կամ գնալ քաղաքից դուրս:
Շատ շատ բախտդ պետք է բերի, որ ունենաս ծանոթ մեկին, ով քաղաքից դուրս "դաչա" ունի և գնաս մի քանի օրով հանգստանալու: Ցավոք իմ բախտը այս հարցում էլ չի բերել...

I go to sleep

Երևի բոլորի կյանքում գալիս է մի ժամանակ, որ ուզում են առանձնանալ բոլորից և հանգստանալ` ոչինչ չանելով: Ես էլ բացառություն չկազմեցի: Կուզեի հիմա գնալ քնելու և արթնանայի ու հայտնվեի մի վայրում, որտեղ շատ հանգիստ է, մարդիկ քեզ չեն բռնանում իրենց անհամար հարցերով, ավտոմեքենաների ձայներ չեն լսվում, մարդիկ ուղեվորվում են ինչ-որ տեղ միայն հեծանիվներով կամ նավակներով, ոչ ոք դեմքիդ գարշելի հոտով ծուխ չի փչում, փողոցները մաքուր են, բռնություն չկա, ամենն անում են այն ինչ ցանկանում են` չխանգարելով մյուսներին, բոլորը ուրախ են և երջանիկ:

Մի խոսքով գնում եմ քնելու..

Ծեծ, վիրավորանք, գոռոցներ-սա է իրականությունը

Դե ինչպես տեղյակ եք Երևանում թաղամասերի տների մեծամասնությունը դասավորված են այնպես, որ հարևանները կարող են շատ լավ լսել, թե ինչ է կատարվում "Վարդուշի" տանը: Մեր տունն էլ բացառություն չի կազմել: Արդեն մի քանի ամիս է, ինչ մեր կողքի հարևանի տղան նվագում է մի գործիք, եթե չեմ սխալվում նվագում է ջութակ: Իհարկե երբ նա սկսում է նվագել, ակամա հիշում եմ <Մեր Բակ 2-դիմեդրոլ ջան դիմեդրոոոլ գնա ներսը նվագի բալիկ ջան> հատվածը: Բայց խնդիրը սրանում չէ: Երբ տղան սկսում է նվագել մայրը մոտենում է և սկսում անպատվել երեխային, ով ասեմ դաշնամուրի ուսուցիչ է համարվում: Այո համարվում, քանի որ չեմ կարծում որ մարդը, առավել ևս ուսուցիչը իրավունք ունի նմանապես արձագանքել: Եվ եթե նա իր երեխայի հետ է այդպես վարվում, բնականաբար նույն բանն է անում, եթե ոչ ավելի վատ կերպով իր աշակերտների հետ: Մայրը երեխային վիրավորում էր ամենավատ խոսքերով, այնպիսիք ինչպիսիք դեբիլ, եզի ծնունդ, դագաղում քեզ տեսնեմ, ահավոր ես նվագում անասուն: Բա հետո, ինչ պետք է սովորենք մենք բոլորս նման դաստիարակությունից: Քաջալերելու փոխարեն ծեծ, վիրավորանք, գոռոցներ: Ցավոք սրտի սա է իրականությունը, որը ես լսում եմ դպրոցների բակերից, տներից և ամենուրեք: Ոնց ենք մենք պատկերացնում մեր ապագան: Ես այդպես չեմ պատկերացնում:

Mez petq chi enqan jamanak minchev problemy chga mez hasni

Aysor hardzakum e texi unecel x banki masnajyuxeric mekum vori ardyunqum viravorvel e banki ashxatox.Parzvum e vor tvyal bankum anvtangutyan yndameny 1 ashxatox ka ov vercvel e vorpes patand.Ete hardzakvoxy pokr inj xelaci gtnver apa khasner ir uzacin.Xndiry kayanum e nranum vor nuyn banki glxamasi shefery hangist nstac en irenc atornerin ev ete vaxy nuyn bank mtnen 10 hogi ev talanen banky spanelov ashxatoxnerin vochmekin da chi anhangstacni.

Մայիսի 15-ամենինչ փոխեցիր

Շատերը սիրում են մայիսը, որպես գարնան հաճելի ջերմացնող ամիս: Բայց ես սկսեցի ատել մայիսը առավել ևս մայիսի 15-16-ը: Ամենինչ փոխվեց իմ կյանքում այդ օրվանից սկսած, ամենինչ տակնուվրա եղավ մի զանգով: Ես կորցրեցի եղբորս մի զանգից հետո:

Մայիսի 15 էր, երեկոյան աշխատանքից հետո վերադարձել էի տուն մայրիկիս էի նայում, թե ոնց է հարթուկում և պատմում իրեն, թե ինչքան հավես չունեմ գնալ Ալագյազ հաջորդ օրը թրեյնինգի: Մեկ էլ զանգեցին, չգիտեմ ինչու դուրս չեկավ զանգը, սիրտս ակամա սկսեց շատ արագ բաբախել և անհանգստանալ: Զանգին պատասխանեց քույրս և երկար լռելուց հետո հեռախոսը վայր դրեց` հայտնելով, որ Նոնոն ավտովթարի է ենթարկվել և գտնվում է հիվանդանոցում անգիտակից վիճակում: Աչքերիս դիմաց սևացավ և սկսեցի բարձր գոռալ ցավից: Հայրս վազեց պատշգամբ` ծխելու: Ես գնացի իմ սենյակ և արագ հանգնվելու ընթացքում կրկնում, որ ախր ես գիտեի, որ տենցա լինելու. Երազ էի տեսել: Իմ երազները կատարվում են: Շտապեցինք հիվանդանոց, մեզ դիմավորեցին եղբորս ընկերները, ովքեր ժամանել էին, քանի որ անհանգստանում էին և անչափ սիրում եղբորս: Չկար մեկը, ով ճանաչում և չեր սիրում նրան, բոլորն էին սիրում: Նրան չսիրելն էր անհնար: Սկզբում հայտնեցին, որ ամենինչ վերահսկողության տակ է և որ նրա կյանքին վտանգ չի սպառնում: Այնուհետև ամենինչ սկսեց բարդանալ, պարզվեց որ ախտահարվել էին նրա բոլոր կենսական օրգանները և նա պայքարում էր կյանքի և մահվան միջև: Ժամերը չեին գնում, ես ետ ու առաջ էի գնում, զանգում, խոսում, անջատում: Այնուհետև մեզ հայտնեցին, որ հույս չկա և պետք է ուժեղ լինենք: Ուժեղ, նայց հանուն ինչի….այդպես էլ չկարողացա գտնել հարցիս պատասխանը: Ուժեղ լինել, երբ 18 տարեկան հարազատ մարդուդ կորցնում ես և չես կարող օգնել նրան, ամենինչ վերահսկողությունից դուրս է: Սկսեցին հայտնվել ծանոթ մարդիկ, բարեկամներն էին, ոմանք եկել էին մեզ հետ ցավ կիսելու, ոմանց համար հետաքրքիր էր, թե ինչ է կատարվելու և այս անգամ ում պետք է կորցնի տվյալ ընտանիքը: Գիշերվա ժամը 2-ին զանգ հնչեց մեր հետաքրքրասեր բարեկամներից մեկին: Նա ընտրյալ էր, ընտրվել էր հայտնելու մեզ ամենադաժան լուրը: Երբեք չեմ մոռանա նրա խոսքերը և ամեն աստծո օր բառերը թափվում են տապալելով հոգիս ու սիրտս: Գեղարիկ ինչա եղել, ինչ էին ասում……….լռություն……………Ասա Գեղարիկ………….լավ չի վիճակը………….լռություն……………….ոնց թե լավ չի……………….Չեմ հիշում ինչ կատարվեց այդ պահին, չնայած հիշում եմ, ուղղակի մատներս դողում են չեմ կարող արտաբերել: Մենակ կասեմ, որ դուրս թափվեցին սպիտակ հագած երիտասարդ աղջիկներ և սկսեցին սրսկել բոլորիս: Հերթը հասավ ինձ, հետաքրքիրն այն է, որ ոչ մի բան չեի զգում այդ պահին, չէի արտասվում, չէի գոռում ոչինչ չէի անում և նրանք անցան ինձ-երևի մտածեցին, որ կարիք չունեմ: Եվ իրոք չունեի: Գնացել էի ջուր էի լցնում բաժակների մեջ և բաժանում մարդկանց: Մի բաժակ էլ տարա եղբորս ընկերներից մեկին, ով անկյունում կանգնած արտասվում էի: Զարմանալիորեն հանգիստ էի, հանգիստ էի երևի նրա համար, որ վերջացան տանջանքները: Արարողությունների ժամանակ մենակ էի, միայն մորս կողքին էի հայտնվում երբեմն, որպեսզի իմանամ ոնց է իրեն զգում: Ամենինչ սկսվեց այն բանից հետո, երբ հասկացա ու գիտակցեցի, որ չկա Նոնոն: Չեմ մոռանա մինչ կյանքիս վերջ 2 բան: Չեմ մոռանա, որ տեսա, թե ոնց է եղբորս ամենամոտ ընկերը դուրս պրծնում հուղարկավորման արարողությունից ամուր ձեռքը խփում վերելակին և սկսում բարձր արտասվելով գոռալ: Երբեք չեմ մոռանա նրա ապրած ցավը, չեմ մոռանա նաև բազում պսակների մեջ մեկը-Նոնո ջան մամայից: Գլուխս թեքվեց և հանկարծ ամբոխի մեջ տեսա հետաքրքրասեր տատիկիս, ով շտապում էր մոտս, որպեսզի հարցնի, թե ով է այն սև շորերով կինը, ով տենց լաց է լինում: Ես ասացի, որ բոլորն են սև հագած և որ բոլորը լաց են լինում, բայց նա փորձում էր ամեն կերպ տեղեկանալ, որպեսզի գնար քննարկեր ծանոթների հետ: Այդ պահից սկսած սկսեցի ատել տատիկիս և մտածեծի, թե ինչու պետք է 91 և 89 տարեկան տատիկս ու պապիկս ապրեն, բայց Նոնոն չէ: Կներես տատիկ և պապիկ, բայց ես երևի սառել եմ ձեր և շատերի նկատմամբ:

Եղբորս կորստի հետ կորցրեցի նաև հոգուս ջերմության զգալի մասը: Այժմ հազվադեպ եմ ժպտում, հազվադեպ եմ ծիծաղում, հազվադեպ եմ երջանիկ զգում, հազվադեպ եմ ապրում առանց քեզ: Նոն առանց քեզ շատ դժվար է ամենինչում` դժվար է ծեծել անծանոթ մարդկանց տան դռներ և փախնել, դժվար է վաճառել տարբեր անպիտանի ապրանքներ, դժվար է անկարգություններ անել, դժվար է խոսել, դժվար է կատակել, դժվար է գնալ թփերի տակ չիշիկ անել:

Շնորհակալություն բոլորին, ովքեր ինձ հետ միասին կիսեցին և կիսում են անտանելի ցավ:

Գարեջուր միայն կանանց համար

Ինչու շատ երկրներում այդ թվում նաև Հայաստանում չկան ստրիպ ակումբներ, որտեղ պարում են տղամարդիկ կանանց համար: Շատ եմ մտածել այս հարցի շուրջ: Այժմ գրում եմ և մտածում եմ, որ երկար մտածելու կարիք չկար, քանի որ այս ամենն ունի մի շատ պարզ պատասխան: Գրեթե ամենուր ամենինչ ստեղծված է տղամարդկանց հաճույքների և հարմարավետության համար: Շատ քիչ վայրեր կան, որ նախատեսված են կանանց համար: Հայաստանում կանանց համար գոյություն ունեն միայն գեղեցկության սրահներ և խանութներ, այն էլ ոչ թե կանանց լիցքաթափվելու համար, այլ գեղեցիկ տեսք ունենալու, որպեսզի տղամարդկանց դուր գան: Եթե ուշադիր դիտեք Գյումրի գարեջրի գովազդը կհասկանաք, որ նույնիսկ գարեջրերը նախատեսված են միմիայն տղամարդկանց համար:

Սպասելիքներ

Նկատել եք, թե ինչ են անում ապագա ծնողները և շրջապատը, երբ տեղեկանում են, որ աղջիկ են սպասում: Բացի հիասթափված դեմքերի արտահայտությունից և ամենից լսելուց, որ ոչինչ հաջորդը տղա կլինի, սկսում են պլաններ և հատուկ դաստիարակչական մեթոդներ մշակել մասնավորապես աղջիկների համար: Սցենարի մեջ անպայման պետք է մտնեն հետևյալ կետերը`աղջիկը պետք է լինի կոկիկ, համեստ, կարգապահ, լսող, չհակաճառող, համակերպվող, օգնող, հոգ տանող, ընտանիք պահող, լռող, կույս, լավ սովորող,հետերոսեքսուալ, պետք է ունենա կոնկրետ երազանք` հաջող ամուսնություն և երեխաներ և մի շարք նմանատիպ հատկություններ: Երբ հանկարծ տվյալ հատկություններից մեկից զրկված է լինում աղջիկը, ապա ողջ գերդաստանը սկսում է մտածել, թե ինչպես ուղղի տվյալ <սխալը> և որ դաստիարակության ընթացքում ինչ-որ բան այնպես չի գնացել: Երբ աղջիկը մեծանում է, դառնում է տան տիկին/ըստ սցենարի/ մոռանում է իր գոյության մասին և իր ամբողջ կյանքը նվիրում է բոլորին բացի իրենից: Քանի անգամ են կանայք իրենց կյանքում մտածում, թե իրենք ինչ են ուզում և քանի անգամ են մտածում իրենց հոգեկան և ֆիզիկակակն հանգստի և առողջության մասին: Ի տարբերություն տղամարդկանց, ովքեր միշտ մտածում են իրենց սեփական հարամարավետության և հանգստի մասին, ընդունելի են իրենց պահվածքով, քանի որ մենք բոլորս մտածում ենքմ որ տղամարդիկ կարևոր են և պետք է ամենինչ անել, որպեսզի մեր հայրերը, եղբայրները, ամուսինները, ընկերները լավ զգան և անեն այն ամենն ինչ ցանկանում են, իսկ կանանց դեպքում, երբ վերջիններս շատ հազվադեպ այցելում են որոշ հաստատություններ լիցքաթափվելու համար, անպայման կարծիք ենք ձևավորում, որ ինչ էգոիստ կին էր, տարվա կտրվածքով մեկ ժամ նվիրեց իրեն փոխարեն ամուսնու համար ճաշ պատրաստեր: Ատում եմ այս տղամարդկայնացված հասարակությունը և այն սպասելիքները, որոնք ստեղծվել և շարունակվում են բոլորիս կողմից:
Կանայք դուք արժանի եք առողջ և երջանիկ ապրելու ոչ թե նրա համար, որ դրանով օգնեք կողքիններին, այլ այն բանի համար, քանի որ արժանի եք որպես մարդ արարած:
Եվ միշտ հիշեք այն ինչ ցանկանում եք, որ բոլոր կանայք ունենան, նախ և առաջ պետք է ունենաք դուք:

Երկար ժամանակ մտածում էի մինչև որ ես ինքս չբախվեցի նման խնդրին-ինչ են անում այն զույգերը,ովքեր ուզում են փոքր-ինչ առանձնանալ: Ի նկատի ունեմ ինչ վայրեր են հաճախում որպեսզի սիրեն միմյանց: Հայաստանում բացի <ՎԻՊ> տեղերից, որոնք բավականին թանկ արժեն, ուրիշ ավելի մատչելի տեղեր գոյություն չունեն: Ուստի եթե զույգերն ուզում են գողտրիկ անկյուն ունենան կամ պետք է ամեն անգամ տաս հազար դրամից ոչ պակաս գումար ունենան, կամ պետք է ոչինչ չանեն, քանի որ երբ նույնիսկ այգիում մի թաքուն տեղ զուգընկերոջդ հետ համբուրվում ես անպայման մեկը դուրս է պրծնում և կասկածելի դեմքով հարցնում ինչ եք անում, գնացեք այստեղից: Իսկ շատերը տվյալ գումարը չունեն: Ուրեմն ոնց վարվեն, ինչ անեն: